Noem het eigenwijs, I call it Life!

Het begon allemaal woensdagavond 7 september tijdens onze eerste zaalvoetbal wedstrijd in ons nieuw tenue van Altijd Strijdbaar Waddinxveen (ASW), wat toch al niet goed aanvoelde als jongen van Be Fair. Het was de 2e helft met wat minder adem dan ik had verwacht. Het nieuwe tenue zag er mooier uit dan het was, ademende niet, bezweet in een zwart pak.

Ik liep toch de laatste tijd de 10km met gemak rond de 50 minuten maar dat kan je allemaal overboord gooien als je in de zaal staat met een bal aan de voet. In mijn leven zie ik vaak kansen en waar ik ook ben neem ik dat mee, ja ook in de zaal. Kansen staan vaak gelijk aan iets spannends, iets onbekends wat iets moois kan opleveren, het betoverd een glimlach op je gezicht bij alleen al het denken eraan. Kansen pakken niet altijd goed uit, je moet vaak op je 'bek' gaan om wat minder gretig te worden en kansen aan je voorbij te laten gaan en te denken; 'ik ga toch weer op me 'bek'. Maar mensen dat verpest dat kind in je die altijd op zoek is naar iets onbekends, toch het geloof heeft die kans te pakken. Ik mag mij scharen onder die 'kansenpakkers' en ik ben er blij mee!

In de 2e helft volgt dan toch ook weer een klassiek voorbeeld van kansen pakken in de wetendheid dat het goed fout kan aflopen. Met de bal aan de voet ontstond er zo'n kans, gepaard met een flits aan remmende factoren dat ik in mijn linkerknie een nieuwe kruisband heb gekregen en in mijn rechterknie er 1 mis, blijf ik vastberaden om die kans te pakken en de wedstrijd om te gooien en winnen naar onze hand te zetten. Ik besluit te rennen, met me broertje naar het doel, even afhouden, welke koers verder te gaan. Ik passeer de speler links en....

Ja, even later lag ik gestrekt, kans verkeken. De zorgen stromen binnen zo snel als de val naar de grond; wat als het gebroken is? ik moet volgende week naar Athene voor werk, me zusje gaat trouwen, over 6 weken naar Australie, zit zelfs nog in me proeftijd. Krak hoorde je en ik dacht allereerst aan me knie maar de pijn bleek lager te zitten en er kwamen twee leuke tennisballen op me enkels opzetten, wat werd dat snel dik zeg.
Direct maar door naar de HAP en die konden mij al snel vertellen dat ik een deurtje verder mocht naar het ziekenhuis IJsellande. Foto's gemaakt en ja hoor, kuitbeen gebroken , grenzen aan mijn enkel (weet het nog steeds niet 100% zeker waar... Volgende dag kon ik gelijk geopereerd worden, het is een breuk in de categorie B, ik dacht dan kan het altijd erger, hoewel ik niet weet waar het voor staat, voelde het zo. Ik kon mij de foto in het ziekenhuis als onderstaande herinneren (linker bot onderaan).

De volgende dag met een ruggeprik de operatie meegemaakt. Erg interessant, je voelt gelukkig toch niets en ja kan alles meemaken. Wat een hoeveelheid mensen komen daar aan te pas. In iedergeval na 40 minuten zat het erop en was mijn lichaam 2 schroeven rijker.

Nu een week na dato heb ik haast geen pijn meer, slaap lekker, kan ook gewoon werken, wel veel vanuit huis, 1 dag op kantoor geweest en de bruiloft van me zusje meegemaakt. a.s. maandag terug voor controle, ben erg benieuwd wat de vervolgstappen zijn.

Blijf ik nog steeds die kansenpakker? Ja dat wel, al moet je wel realistisch zijn om misschien andere terreinen op te zoeken waar de kans groter is dat het lukt;)

Keep you posted from the couch;)